# Uwaga.
# Kody pisane w wersji Pythona 3.5, kompatybilne z 2.7+

# Zadanie 1 - opis podejścia.
Szczerze mówiąc, na samym początku problemem był dobór odpowiedniego sposobu.
Najpier uznałem, że najlepiej byłoby stosować operacje bitowe (&), by za ich pomocą iterować
po kolejnych bitach liczby N i sprawdzać, czy są one 1 lub 0 (w zależności od tego, czy liczba
jest parzysta, czy nie), ale wraz z tym pomysłem pojawił się problem dot. wielkości liczby (z ilu bitów się składa).
Ustawienie na sztywno jakiejś konkretnej, np 32 też wydało się bardzo nierozsądne. Uznałem wtedy, 
że zastosuję funkcję math.log i po prostu w ten sposób ustalę górny limit. Dopiero po jakichś pięciu
minutach myślenia nad tym problemem (było już późno, wracałem z uczelni) przypomniałem sobie 
o wbudowanej funkcji bin(), która dość prosto przekształci dowolną liczbę na postać binarną. 
W połączeniu z metodą stringów .count() pozwoli wyciągnąć liczbę 0 lub 1, to też wykorzystałem to
w ostatecznym rozwiązaniu. 

# Zadanie 2 - opis podejścia.
W zasadzie od razu wiedziałem, że jest to zadanie związane z dynamicznym programowaniem.
Wiedziałem, że można do niego podejść na dwa sposoby (jak do wszystkiego) i tak też w tym przypadku
podszedłem. Osobiście najpierw myślę nad rozwiązaniem problemu metodą brute-force, a napisanie
samego kodu rekurencyjnego nie zajęło mi wiele czasu. Rozpisywałem też działanie kodów na kartce,
sprawdzałem możliwości podejścia - co (nie)stety często zdarza mi się robić - i w ten sposób powoli doszedłem
do rozwiązania dynamicznego. Już kiedyś przerabiałem podobny problem (znalezienie czworoboku o największym
polu, spośród kilku połączonych ze sobą, prezentowanych właśnie na macierzy). Po obliczeniu kosztów dojścia całego
pierwszego rzędu i kolumny (dla przypadku, gdzie poruszalibyśmy się innymi ścieżkami, należałoby obliczyć inne pola)
wystarczy znaleźć "minimum lokalne" - jak to nazwałem - a następnie sięgnąć po informacje pod odpowiednim indeksem.
Na początku obliczałem minimum lokalne dla całej listy (limit rzędów i kolumn ustawiony na len(L)), ale doszedłem do 
wniosku, że lepiej obliczać tylko tyle, ile jest potrzebne (limit ograniczony do rzędu i kolumny którą chcemy sprawdzić),
Zastanawiałem się też nad implementacją, która pozwoliłaby zmniejszyć koszt pamięci, która teraz jest O(n^2), bo tworzę
drugą listę, listę kosztów takiego samego rozmiaru co ta wejściowa, ale uznałem, że mogłoby to za nadto skomplikować sprawę.
Nie jestem też dumny ze sposobu w który wydobywam informację z pliku, ale muszę przyznać, że wydał mi się on dość prosty. 
Zakodowałem również obsługę wyjątku wywołania skryptu bez podania argumentu, chociaż nie zakodowałem obsługi błędu dla
wypadku w którym ktoś poda złą nazwę ścieżki/pliku, ponieważ ta wbudowana (FileNotFound) wydała mi się całkiem sensowna. 

W pliku dwie wersje rozwiązania.