Dit is een film voor en over mijn opa, het is een portret van Chris Nagel. Zijn hele leven heeft hij voor anderen gezorgd, waaronder twintig jaar voor zijn vrouw na een herseninfarct. Nadat het na een ernstige ziekte niet meer lukte om voor zichzelf te zorgen, aanvaarde hij het lot van het verzorgingstehuis, iets wat hij altijd had afgezworen: Opgesloten en vergeten noemde hij het.
Nu woont hij er een jaar in Huis ter Hagen in Driehuis. Het voor hem laten zorgen kan hij nog moeilijk accepteren. Hij helpt iedereen nog dagelijks, hierdoor heeft hij eindelijk zijn plek gevonden.
Naast dat ik natuurlijk onwijs trots ben op mijn opa, denk ik dat dit soort verhalen erg belangrijk zijn om te vertellen.
WOUTAIR KOOMEN chrisnagel.nl